شاعر و ترانه سرا

گاهی وقتها فکر می‌کنم خیلی از انسانها در زیر این آسمان لایتناهی خداوند غمهای شکننده عمیقی دارند
که همیشه با خودشان حمل می‌کنند در حالی که شاید اکثرا هم لبانشان توأمان با لبخند باشد
می‌خندند تا با خنده‌های تصنعی بر روی آلام درونیشان سرپوش بگذارند
چرا که بی سبب نمی‌گویند آنکه می‌گرید یک درد دارد و آنکه می‌خندد هزار درد
اینان چون ماهی داخل تنگ شیشه ای، آرام و بیصدا بنظر می‌رسند و اما یک روز صبح می‌بینی بی تحرک بر روی آب افتاده و مرده اند
و چه غریبانه است مرگ یک ماهی... در داخل تنگ بلورررررر....
علی مومنی

وای که دلتنگ روز‌های کودکی ام هنوز
پابرهنه در کوچه‌های خاکی ام هنوز
انگار که هنوزم همان لوس مادرم
در پیش چشم کم سوی او، طفلکی ام هنوز
حساس برای بازی با بچه‌های محل
دلواپس باران و هوای ابری ام هنوز

در کوچه‌های خاکی و من که خورده زمین
گریان ز درد زانوی زخمی‌ام هنوز
یادش بخیر مادر که ناز مرا می‌کشید
در پای سفره همان کودک اخمی‌ام هنوز
حال که گفتم مادرم اشگ من روانه شد
انگار به زیر چادر سرش مخفی ام هنوز
امروز من از ازدحام شهر خسته ام دگر
سرخوش ز بوی دیوار کاهگلی ام هنوز

دلتنگ مدرسه، مشق و مداد و دفترم
دلتنگ قصه حسنک کجایی ام هنوز

گرچه خورده ام گاهی کتک ز معلمان
باور کنید ز دست بعضی، ناراضی ام هنوز
فصل اردیبهشت و خرداد که می‌رسد
به یاد امتحانات نهایی ام هنوز
امروز برای مدرسه دلم گرفته است
یاد کتاب و دفاتر کاهی ام هنوز
یاد جعبه‌های ناز مداد رنگی ام
دلتنگ نقاشی و مداد شمعی ام هنوز
کاشکی که ما، فقط لحظه‌‌‌ای بچه می‌شدیم
در آرزوی این واژه‌ی کاشکی ام هنوز
از گوشه چشم من، اشگی چکید و گفت
وای که دلتنگ روزهای کودکیام هنوز
سروده علی مومنی اردیبهشت ۱۴۰۴

💠💠قدیم حامامه💠💠

بو عکس سیزه حتماخیله آشنادور
گزلرییز، حالتین نن، پیدا دور
بو عکسی نن گتدی، ال له ییل دالا
اوشاخ اولدوی الان اله بیر یولا
تا گز گرر اورک بیردن توکولر
یاش گلر و کیپریک لردن، سوزولر
گز یاش اولار قارایازون یاغوشه
دنه دنه گز آلتونا دوزولر
یادیزا گلده، قدیم او زمان نار
هم قوجا لار، هم غره لر، جوان نار
بو حامام نان خاطره لر وار لاره
گچیردیب لر کنده روزگار لاره
یادیدادور گن چالماموش سویوخدا
یولا دوشردی اودن خوردا خوردا
بابای الیه الینه توتارده
سحر تزدن اوزی نن آپارارده
یادوی دادور تاس و بوقچا الینده
بورک باشوندا ، غیش لار بیر شال بلینده
یادویدا، لاستیک دوبنده گیردی
دوبنده لره قیچیا چکردی
گاهی موقع دال لارونه بوکردی
تیتیرردی و سویوخ دان اولردی
شوق قاخ اولارده دوبنده سویوخ دان
چوم اولاردوی قیچ دان و ال آیاخدان
یادیداور دوبنده دگیشمگه
اوغولاماق یا اشتباه گیمگه
بیره شیرره دوبنده گتیررده
گدنده بیر دوبنده نو گیرده
بابای دیرده نو دوبنده گیمه
دوبندیه حامامدا بادا ورمه
بیر وقت اگر دوبندیمیز ایترده
بابام بیلرده بیر قارون سوگرده
دیرده کیم دوبندیه دگیشیب؟
هر کیم آپاروپ ول له داها، گچیپ
هر کس که اوگن حاماما گدرده
رخت کن ده لباس لارونه بوکرده
باغلارده لباسلارونه بوقچویا
ازوقویله قویارده بیر گوشویا
یادیزدادور بو حامامدا قدیم لر
نجور گچده اوشاخلوخدا، خوش گون نر
الان گچیب، بیر عمرون روزگاره
سن اولدوی او گن نرین بیقراره
اوشاقودوی، جوان اولدوی قوجالدوی
پسین گونه تکین، داقدا سارالدوی
یادیزدادور جوان نوقون گن نره
بو حامامون قارانقولوخ تون نره
یادیزداور حامامون، حامامچوسه
کندین زحمت چکنه، او یاخچوسه
گاهی وقت لر که رخت کن ده یاتارده
بیر گز آلته، آداملارا باخارده
لقمه حلال تر اولاردان یوخوده
گجه گندوز زحمت لره چوخوده
رحمت اولسون نار روح لاره شاد اولسون
او دنیادا اولره آباد اولسون
یادیزدادور حامام شلوغ اولارده
بوخار سقفه چن حاماما دولارده...
یادیزدادور، بیر شامپو سیب ساده
بیر تاس و بوقچا، بیر تریپ ساده
هچ بیریمز ده یوخوده افاده
درست دور که او وقت هشنه یوخوده
عوضینه اورک خوشلوخ چوخوده
الان که هر کس اوز اوچون خان اولوب
اما اورکدن دمه ، ویران اولوب
قوجالار که بو حامام نان چیخارده
بیر نخ سیگار حتما آلوشدورارده
سیگار توتونه حاماما دولارده
لباس گیرده لر تعریف دمکده
نه قدر خاطره لر قالوب بو لکده
خیله لره بو دنیادان گتده لر
دنیانون دا زحمتینه چکده لر
اکده لر و بیچده لر و اولده لر
رحمت اولسون نار اولار که اولوب لر
مسافرلر تکین، کند دن کچوپ لر
رحمت اولسون نار، با صفا قوجالار
خاطره لره اورگه، یارالار

گلین دئیم چهارشنبه گون نرین نن
یواش یواش نقل الییم دمین نن
چهارشنبه لر اکثرا توی اولارده
حامام قاپسه، جمعیت دن دولارده
دیرده لر دوماد گلیپ حاماما
خیله لره چیخارده لار تز، داما
اولار که اولره حامام یانوندا
تز اوتوراردولار بورگه باشوندا
دوماد گدرده حامامون ایچینه
گن دولانارده چاتارده پسینه
دسته دسته ملت چوپه توتارده
سازنده هی بو سازونه چالارده
مجمره لر بیربیره دایانارده
دوماد ننه سه اوزل لیک توتارده
تا که دوماد بو حامامدان چیخارده
کل سسه کنده باشونا آلارده
کیم اولارده او وقت اوده قالارده؟
دوماد گدرده سیدین اوینه
خلق ده دایانارده چینه به چینه
یاده خیر اولسون کندین او توی لاره
جوان نارون اوجا اوجا بوی لاره
هم حامام لار هم او توی لار ییقیشده
سرو صدا لار بو کند لر دن دوشده
غیش اورتاسوندا خلق سویوخ بیلمزده
هچ کیم او وقت گز یاشونه سیلمزده
محبت لر بولاخ تکین جوشارده
آدام لار هی بیربیرینه تاپارده
نه الان که قارداش قارداشا باخمور
اوشاق بویوگه گورور، یردن قاخمور
عزت و احترام لار که داها الوب دور
بابا اولممیش، مالونه بولوب دور
قدیم لر مهربان نوخ لار چوخوده
هچ کیم اورگینده کینه یوخوده
مهربان نوخ بیربیرینه گورمک دیر
تک قالماقون آخوروسه اولمک دیر
درست دور که آدام آخوره اولور
تک قالماخدان آدام تز تر سوقولور
الان چوخ اولوب دنیادا اولوم لر
دنیا فقط اولوب بولوم بولوم لر
خوش لوخ اولوب سواره بیز پیاده
حتی داها قارداشدا دوشمور یاده
خلقین فقط فکر و ذکره پول دا دور
هی قاچیر و گجه گندوز یول دا دور
گتمک گلمک لر که داها کسیلیپ
تورپاخ اولوب، قیچ آلتوندا ازیلیپ
او کس بو زندگی قدرینه بیلر
که بیر آغلاموش گز یاشونه سیلر
وگرنه مال گدر، شیرین جان گدر
کافر گدر، گبر و مسلمان گدر
آداملاردان فقط قالار خاطره
خوبلوخ اولار قبر ایچینده پنجره
پنجره دن قبر ایچینه نور دوشر
ظالم آدام والله گور به گور دوشر

هاردان‌هارا بو شعریمیز اوزانده
هی ددیگ و هی دیلیمیز دولانده
کاسه صبریمیز، داها جالانده
سحر اولده قوش یووادا اووانده
امیدوارام گنه او ییل لار دونه
نامهربانوخ اوته داها سونه
کوچه کوچه کندیمیزده توی اولا
غم و غوصا داق دالوندا گم اولا
جوان نارون قسمت لره آق اولا
باغچالاروز دونه بوتون باغ اولا
اشیدن نرین جان ناره ساغ اولا
سروده علی مومنی اردیبهشت سال ۱۴۰۴

برف می‌بارد و کوچه‌ها، رنگ خاطره می‌گیرند. هر دانه، نوای دلتنگی سر می‌دهد، اما نه از جنسِ غم… بلکه از جنسِ یادآوری روزهای شیرین. روزهایی که قلب‌هامان، گرمای آفتابِ امید را در دلِ زمستان حس می‌کرد. برف، تمام روستا را سپیدپوش کرده، درست مثل بوم نقاشیِ کودکی‌هامان. و من، با هر دانه برف، دوباره متولد می‌شوم؛ با کوله‌باری از خاطراتِ دوست‌داشتنی و قلبی که هنوز به آمدن بهار، امیدوار است.”
ع. مومنی

ای پـاکتر از زلال آب ، قاسم عزیز

رخشان تر از گوهر ناب ، قاسم عزیز

ای واژه نامتان ، احلی من العسل

ای از سلاله‌ی آفتاب ، قاسم عزیز

از داغ تو مانده بر پلک زخمی‌ام

حسرت یک لحظه خواب، قاسم عزیز

از پرواز تو ، پرنده اوج گرفته است

در زیر بالتان ، بال عقاب ، قاسم عزیز

خاک تو اینک بوی عشق می‌دهد

بوی عطر و یاس و گلاب، قاسم عزیز

فرشته‌ها تولدت را جشن گرفته اند

در جوار حضرت ارباب ، قاسم عزیز

من کجا و گفتن شعری در مقامتان

والله که نمی‌شوم حساب ، قاسم عزیز

آخر تو مایه‌ی فخر یک وطنی کم نیست

ای پاکتر از زلال آب ، قاسم عزیز

سروده : علی مومنی دی ماه ۱۴۰۳

نقاب...

کاش می‌شد که این نقاب را کنار می‌زدیم
یا به حریم دل خویشتن حصار می‌زدیم
یا رومی‌روم می‌شدیم یا زنگی زنگ
یا مسلمان بودیم و یا زنار می‌زدیم
یا گرگ بوده تا قاتل بره‌ها شویم
یا چوپان گرگ زده‌‌‌ای که جار می‌زدیم
قصاب رفیق ماست و گوسفند بینوا
غافل ز تیغ ، که پس از تیمار می‌زدیم
با سگ رفیق و با گرگ مدارا می‌کنیم
میش خورده و تهمت به گرگ‌هار می‌زدیم
گرگ‌ها ، شکم گوسفندان دریده اند
به روباه بیچاره ، افسار می‌زدیم
حاکم دزد ، بالانشین مجالس است
آفتابه دزد بینوا را بسیار می‌زدیم

حاکم نبوده ایم همه را حکم می‌کنیم
قاضی نبوده ایم ، همه را دار می‌زدیم
به قصد کشتن یوسف حیله کرده ایم
تهمت به گرگ درنده ی‌هار می‌زدیم
روزگار زنده‌ها را سیاه کرده ، لیک
بر خاک مزارشان ، نوحه خوان ، زار می‌زدیم
یکسو ،خون مظلوم را به شیشه کرده ایم
آن سو دم از حضرت تک سوار می‌زدیم
خشت را کج نهاده و دیوارمان کج است
طعنه هر روز به کجی دیوار می‌زدیم
باید که مسلمانی از نو بنا کنیم ، رفیق
سری به خانه‌ی یک معمار می‌زدیم

علی مومنی آبان 1403
💠💠💠